Έκθεση από μαθητή του δημοτικού...

...με θέμα: «Τί να ζητήσω απο τον Θεό»

«Θεέ μου, απόψε σου ζητάω κάτι που το θέλω πάρα πολύ. Θέλω να με κάνεις τηλεόραση! Θέλω να πάρω τη θέση της τηλεόρασης που είναι στο σπίτι μου. Να έχω... το δικό μου χώρο. Να εχω την οικογένειά μου γύρω απο μένα. Να με παίρνουν στα σοβαρά οταν μιλάω. Θέλω να είμαι το κέντρο της προσοχής και να με ακούνε οι άλλοι χωρίς διακοπές ή ερωτήσεις. Θέλω να έχω την ίδια φροντίδα που έχει η τηλεόραση όταν δεν λειτουργεί. Όταν είμαι τηλεόραση, θα 'χω την παρέα του πατέρα μου όταν έρχεται σπίτι από τη δουλειά, ακόμα κι αν είναι κουρασμένος. Και θέλω τη μαμά μου να με θέλει όταν είναι λυπημένη και στενοχωρημένη, αντί να με αγνοεί. Θέλω τ' αδέλφια μου να μαλώνουν για το ποιος θα περνάει ώρες μαζί μου. Θέλω να νοιώθω ότι η οικογένειά μου αφήνει τα πάντα στην άκρη, πότε - πότε, μόνο για να περάσει λίγο χρόνο με μένα. Α Και το τελευταίο, κάνε με έτσι ώστε να τους κάνω όλους ευτυχισμένους και χαρούμενους. Θεέ μου, δε ζητάω πολλά. Θέλω μόνο να γίνω σαν μια τηλεόραση!»

H δασκάλα που το διάβασε (καθώς βαθμολογούσε) την έκανε να κλάψει.

Ο σύζυγός της που μόλις είχε μπει στο σπίτι, τη ρώτησε: «τη συμβαίνει;»

Αυτή απάντησε: «Διάβασε αυτή την έκθεση, την έχει γράψει ένας μαθητής μου».

Ο σύζυγος είπε: «Το καημένο το παιδί. Τι αδιάφοροι γονείς είναι αυτοί!»

Τότε αυτή τον κοίταξε και είπε: «Αυτή η έκθεση είναι του γιου μας!..»

Ισως να είναι μία όμορφη παραβολή που θα μπορούσε να μας παραδειγματίσει όταν χάνουμε τις αξίες της ζωής τρέχοντας πίσω από άψυχα αγαθά, αφήνοντας πίσω τα έμψυχα! Ισως να είναι ώρα και για εμάς να δούμε λίγο την οικογένειά μας και τους ανθρώπους που μας έχουν ανάγκη από το να τρέχουμε να κρυφτούμε από αυτούς, ψάχνοντας τη χαρά σε ανούσιες συσκευές! Αυτή την ιστορία την είχα ξαναδιαβάσει πριν από χρόνια, τότε μου είχε μείνει για λίγο καιρό στο μυαλό μου, ίσως γιατί είχα τόσα υλικά αγαθά που και εγώ ξεχνούσα τους ανθρώπους που με χρειάζονταν δίπλα τους! Οι καιροί άλλαξαν και μαζί τους και εγώ, ελπίζω να μη ξανά ξεχάσω αυτή την ιστορία...